Your browser doesn't support javascript.
loading
Show: 20 | 50 | 100
Results 1 - 10 de 10
Filter
1.
Rev. mex. anestesiol ; 45(3): 207-211, jul.-sep. 2022. graf
Article in Spanish | LILACS-Express | LILACS | ID: biblio-1409789

ABSTRACT

Resumen: Los anestésicos locales se definen como fármacos que bloquean la generación y propagación de impulsos en tejidos excitables desde médula ósea, raíces nerviosas, nervios periféricos hasta otros tejidos excitables como músculo cardíaco, músculo liso y cerebro. La intoxicación sistémica se produce debido a las concentraciones plasmáticas elevadas después de altas dosis o la administración intravenosa inadvertida. El creciente uso de técnicas de anestesia locorregional obliga a tener presente la intoxicación sistémica por anestésicos locales como una complicación anestésica de baja incidencia, pero alta morbimortalidad, además de constituir una de las causas de paro cardiorrespiratorio de origen anestésico más frecuentes. La presentación clínica de esta complicación es muy variable y abarca un gran espectro de síntomas relacionados principalmente con la toxicidad neurológica y cardiovascular. Aunque infrecuentes, las reacciones pueden ser muy graves, y resultar en daño irreversible o muerte del paciente. La prevención parece haber disminuido la intoxicación de los anestésicos locales y es más efectiva que el tratamiento. El manejo se basa en medidas de reanimación cardiopulmonar avanzada, el tratamiento farmacológico y el empleo precoz de las emulsiones lipídicas. Se presenta un caso de intoxicación sistémica utilizando lidocaína simple como único anestésico local durante la realización de bloqueo de nervio periférico en cirugía electiva.


Abstract: The local anesthesics are defined as medicaments that block the generation and spread of impulses in excitable fabrics, from bony marrow, nervous roots, peripheral nerves or other excitable fabrics as cardiac muscle, smooth muscle and brain. The systemic intoxication takes place due to the plasmatic concentrations raised after high doses or the intravenous inadvertent administration. The increasing use of technologies of anesthesia locorregional forces to bear in mind the systemic intoxication for local anesthesics as an anesthesic complication of low incident, but high morbi-mortality, beside constituting one of the more frequent reasons of cardiorespiratory unemployment of anesthesic origin. The clinical presentation of this complication is very variable and includes a great spectrum of symptoms related principally to the neurological and cardiovascular toxicity. Though infrequent, the reactions can be very serious, and to result in irreversible hurt or death of the patient. The prevention seems to have diminished the poisoning of the local anesthesics and is more effective than the treatment. The managing is based on measures of resuscitation cardiopulmonar advanced, the pharmacological treatment and the precocious employment of the lipid emulsions. I present a case of systemic intoxication using lidocaine simply as anesthesic local only one during the accomplishment of blockade of peripheral nerve in elective surgery.

2.
Surg. cosmet. dermatol. (Impr.) ; 9(4): 304-307, out.-dez. 2017. graf., ilus., tab.
Article in English, Portuguese | LILACS | ID: biblio-880502

ABSTRACT

Introdução: O microagulhamento, também conhecido como terapia percutânea de indução de colágeno, é procedimento seguro e eficaz, usado para rejuvenescimento, melhora de cicatrizes, melasma, alopecias e outras indicações clínicas, bem como drug delivery em geral. Apesar dos benefícios e da segurança da técnica, o controle da dor ainda é seu maior fator limitante. Objetivo: Avaliar se a realização de drug delivery de anestésicos tópicos imediatamente antes do microagulhamento pode diminuir a sensação de dor. Métodos: Estudo-piloto de casos, split face com nove pacientes consecutivos, buscando tratamento para cicatrizes de acne, rejuvenescimento e melhora da firmeza da pele. Após limpeza da pele, foi aplicado creme anestésico tópico em toda a face, seguido de drug delivery deste com roller de 0,5mm somente no lado esquerdo. Imediatamente após, o anestésico foi removido de toda a face e realizado o microagulhamento nos dois lados com roller de 1mm. Resultados: O lado esquerdo da face, onde foi realizado drug delivery do anestésico tópico antes do microagulhamento, apresentou significativa diminuição da dor (p < 0,01) com média de 3,33 (± 1,49) quando comparado com o lado direito da face [média de 5,22 (± 1,74)], no qual foi aplicado o mesmo anestésico e pelo mesmo tempo. Conclusão: Neste ensaio, a técnica de drug delivery do anestésico tópico foi eficaz e segura para diminuir a sensação de dor durante o microagulhamento.


Introduction: Microneedling, also known as percutaneous collagen induction therapy, is a safe and effective procedure, mostly used for rejuvenation, treatment of scars, melasma, alopecia, and other conditions, as well as for drug delivery. Despite the safety and benefits of this technique, the control of pain during the procedure is its major limiting factor. Objectives: To assess whether the drug delivery system for topical anesthesia immediately before a microneedling session is capable of reducing the pain. Methods: A split-face pilot study was carried out with nine consecutive cases of microneedling that had been indicated for the treatment of acne scars, rejuvenation and collagen induction. All patients underwent cleansing of the skin followed by the application of topical anesthetics on the entire face, and drug delivery with a 0.5mm roller only on the left hand side of the face. Next, all anesthetics were removed and microneedling with a 1.0mm roller was performed on both sides of the face Results: There was a significant reduction of the pain on the left hand side of the face, where the drug delivery was carried out (p <0.01), with a mean value of 3.33 (± 1.49) on the Visual Analogue Scale as compared to the right hand side, which yielded a mean value of 5.22 (± 1.74). Conclusion: The topical anesthetic drug delivery technique was effective and successful in reducing the pain during microneedling procedures carried out in the study's patients group.

3.
Rev. bras. anestesiol ; 60(5): 457-465, set.-out. 2010. ilus, tab
Article in Portuguese | LILACS | ID: lil-560675

ABSTRACT

JUSTIFICATIVA E OBJETIVOS: A biópsia de próstata dirigida por ultrassonografia transretal constitui referência no diagnóstico das neoplasias da próstata. Quanto maior o número de amostras colhidas, maiores a dor e o desconforto relatados pelo paciente. O objetivo do estudo foi comparar três técnicas anestésicas neste grupo de pacientes. MÉTODO: Foram estudados 45 pacientes separados em três grupos: 1 - Propofol; 2 - Propofol + Bloqueio de Plexo Prostático; 3 - Propofol + Fentanil. Os pacientes foram monitorados com pressão arterial não invasiva, eletrocardioscopia contínua, oximetria de pulso (SpO2) e Índice Bispectral. Não receberam medicação pré-anestésica. Foram avaliados os parâmetros hemodinâmicos no intra e pós-operatório, Índice bispectral no intraoperatório, avaliação da dor pela escala numérica verbal (ENV) no pós-operatório imediato e uso de dipirona como tratamento da dor pós-operatória. RESULTADOS: Não houve diferença significativa entre os três grupos: variáveis antropométricas, quantidade de propofol, número de fragmentos e tempo do exame. Os parâmetros hemodinâmicos e a SpO2 apresentaram comportamento semelhante nos três grupos durante o estudo. No grupo 1, a dor avaliada pela ENV foi mais elevada e houve maior necessidade de dipirona que nos outros grupos. CONCLUSÕES: Sedação com propofol isolado para biópsia causa maior dor e desconforto pós-operatório do que quando associado a bloqueio do plexo prostático ou a fentanil sistêmico. Além de hipnose, é necessária a realização de analgesia intraoperatória para garantir conforto pósoperatório.


BACKGROUND AND OBJECTIVES: Ultrasound-guided transrectal prostate biopsy is a reference in the diagnosis of prostate neoplasias. The higher the number of samples, the greater is the pain and discomfort. The objective of this study was to compare three anesthetic techniques in this group of patients. METHODS: Forty-five patients were included in this study. Patients were divided into three groups: 1 - Propofol; 2 - Propofol + Prostatic Plexus Block; 3 - Propofol + Fentanyl. Patients were monitored with non-invasive blood pressure, continuous electrocardioscopy, pulse oximetry (SpO2), and Bispectral Index. Patients did not receive pre-anesthetic medication. Intraoperative and postoperative hemodynamic parameters, intraoperative bispectral index, and postoperative visual analogue scale (VAS) and the use of dypirone to treat postoperative pain were evaluated. RESULTS: A significant difference among the three groups was not observed for: anthropometric parameters, amount of propofol, number of fragments, and duration of the exam. Hemodynamic parameters and SpO2 presented similar behavior in all three groups. In group 1, the pain evaluated by the VAS was more severe and required more dypirone than in the other groups. CONCLUSIONS: Sedation with propofol alone for biopsy is associated with greater postoperative pain and discomfort than in prostatic plexus block or systemic fentanyl. Besides hypnosis, intraoperative analgesia is required to guarantee postoperative comfort.


JUSTIFICATIVA Y OBJETIVOS: La biopsia de próstata dirigida por ultrasonido transrectal constituye una referencia en el diagnóstico de las neoplasias de la próstata. Mientras mayor es el número de muestras escogidas, mayores son el dolor y la incomodidad relatados por el paciente. El objetivo del estudio fue comparar tres técnicas anestésicas en ese grupo de pacientes. MÉTODO: Fueron estudiados 45 pacientes divididos en tres grupos: 1- Propofol; 2- Propofol + Bloqueo de Plexo Prostático; 3- Propofol + Fentanil. Los pacientes fueron monitorizados con presión arterial no invasiva, electrocardioscopia continua, oximetría de pulso (SpO2) e Índice Bispectral. No recibieron medicación preanestésica. Se evaluaron los parámetros hemodinámicos en el intra y postoperatorio, índice bispectral en el intraoperatorio, el dolor por la escala numérica verbal (ENV) en el postoperatorio inmediato y el uso de dipirona como tratamiento del dolor postoperatorio. RESULTADOS: No hubo diferencia significativa entre los tres grupos: en las variables antropométricas, cantidad de propofol, número de fragmentos y tiempo del examen. Los parámetros hemodinámicos y la SpO2 presentaron un comportamiento semejante en los tres grupos durante el estudio. En el grupo 1, el dolor evaluado por la ENV fue más elevado y hubo una mayor necesidad de aplicar la dipirona que en los otros grupos. CONCLUSIONES: La sedación con propofol aislado para la biopsia causa un mayor dolor e incomodidad en el postoperatorio que cuando se asocia al bloqueo del plexo prostático o al fentanil sistémico. Además de la hipnosis, se hace necesario realizar la analgesia intraoperatoria para garantizar la comodidad en el postoperatorio.


Subject(s)
Aged , Humans , Male , Middle Aged , Anesthesia, General/methods , Anesthetics, Combined/therapeutic use , Anesthetics, Intravenous/therapeutic use , Biopsy, Needle/methods , Fentanyl/therapeutic use , Nerve Block , Propofol/therapeutic use , Prostate/pathology , Prostatic Neoplasms/pathology , Prostate , Rectum
4.
Rev. bras. anestesiol ; 60(5): 466-474, set.-out. 2010. tab
Article in Portuguese | LILACS | ID: lil-560676

ABSTRACT

JUSTIFICATIVA E OBJETIVOS: O sevoflurano é acondicionado em três tipos de recipientes. As diferenças de propriedades físico-químicas desses produtos se devem aos diversos processos de fabricação, embora sejam essencialmente idênticos quanto às provas de comparação química. Existe a hipótese de que a molécula do sevoflurano possa apresentar instabilidade química devido à formação de ácidos de Lewis em conse quência do material utilizado para a fabricação dos frascos e do teor de água. O objetivo deste trabalho foi analisar a eficácia clínica do sevoflurano quando acondicionado em frascos diferentes. MÉTODO: Foram estudados 64 pacientes adultos distribuídos aleatoriamente em dois grupos. Foram utilizados dois vaporizadores Datex-Ohmeda, sendo um abastecido apenas com Sevoflurano Genérico e o outro com Sevorane®. O coordenador do estudo foi o responsável pelo abastecimento dos vaporizadores e não realizou nenhuma anestesia. Em ambos os grupos, utilizou-se a mesma técnica anestésica e a mesma monitoração (ECG, FC, SpO2, P ET CO2, BIS, SEF, TOF, por cento INSP, por cento EXP, PAS, PAD). RESULTADOS: Durante a anestesia não houve diferença entre os grupos. Houve diferença estatística entre a interrupção do sevoflurano e a abertura espontânea dos olhos (13,91 ± 6,39 min Grupo II, e 10,34 ± 6,05 min Grupo I) e a interrupção do sevoflurano e o aperto de mão ao comando verbal (15,38 ± 6,47 min Grupo II, e 11,88 ± 6,60 min Grupo I). Não houve diferença estatística entre a interrupção do sevoflurano e o momento em que os pacientes atingiram Índice de Aldrete-Kroulik igual ou superior a 8. CONCLUSÕES: Durante a anestesia, não houve diferença entre os grupos. Embora o despertar tenha sido 3,5 minutos mais rápido no Grupo I (Sevoflurano Genérico), os anestesiologistas não observaram qualquer diferença no comportamento clínico dos pacientes quanto a esse aspecto.


BACKGROUND AND OBJECTIVES: Sevoflurane is presented in three types of vials. The differences in physical-chemical properties of those products are due to different manufacturing processes, although they are essentially identical regarding chemical comparison tests. It has been hypothesized that the Sevoflurane molecule could present chemical instability due to the formation of Lewis acids as a consequence of the materials used in the fabrication of the vials and the water content. The objective of this study was to analyze the clinical efficacy of Sevoflurane conditioned in different vials. METHODS: Sixty-four adult patients were randomly divided into two groups. Two Datex-Ohmeda vaporizers, one with only Generic Sevoflurane and the other with SevoraneTM, were used. The study coordinator was responsible for supplying the vaporizers and he did not participated in none anesthetic procedures. The same anesthetic technique and monitoring (ECG, HR, SpO2, P ET CO2, BIS, SEF, TOF, percent INSP, percent EXP, SBP, and DBP) were used in both groups. RESULTS: During anesthesia, differences were not observed between both groups. A statistically significant difference was observed in the time between the interruption of Sevoflurane and spontaneous eye opening (13,91 ± 6.39 min in Group II, and 10.34 ± 6.05 min in Group I) and the interruption of Sevoflurane and handgrip on verbal command (15.38 ± 6.47 min in Group II, and 11.88 ± 6.60 in Group I). A statistically significance difference was not observed between the interruption of Sevoflurane and the moment that patients achieved an Aldrete- Kroulik index equal or above 8. CONCLUSIONS: during anesthesia a significant difference between both groups was not observed. Although awakening was 3,5 minutes faster in Group I (Generic Sevoflurane), anesthesiologists did not observe any difference in the clinical behavior of patients.


JUSTIFICATIVA Y OBJETIVOS: El Sevoflurano se coloca en tres tipos de recipientes. Las diferencias de propiedades físico-químicas de esos productos se deben a los diversos procesos de fabricación, aunque sean esencialmente idénticos en cuanto a las pruebas de comparación química. Existe la hipótesis de que la molécula del Sevoflurano pueda presentar una inestabilidad química debido a la formación de ácidos Lewis, como consecuencia del material utilizado para la fabricación de los pomos y del contenido de agua. El objetivo de este trabajo fue analizar la eficacia clínica del Sevoflurano cuando fue acondicionado en pomos diferentes. MÉTODO: Se estudiaron 64 pacientes adultos distribuidos aleatoriamente en dos grupos. Fueron utilizados dos vaporizadores Datex-Ohmeda, siendo uno de ellos abastecido apenas con Sevoflurano Genérico y el otro con Sevorane®. El coordinador del estudio fue el responsable por el abastecimiento de los vaporizadores y no realizó la anestesia. En los dos grupos, se usó la misma técnica anestésica y la misma monitorización (ECG, FC, SpO2, P ET CO2, BIS, SEF, TOF, por ciento INSP, por ciento EXP, PAS, PAD). RESULTADOS: No hubo diferencia entre los grupos durante la anestesia. Pero sí que hubo una diferencia estadística entre la interrupción del Sevoflurano y la abertura espontánea de los ojos (13,91 ± 6,39 min Grupo II, y 10,34 ± 6,05 min Grupo I), y la interrupción del Sevoflurano y el apretón de la mano al comando verbal (15,38 ± 6,47 min Grupo II, y 11,88 ± 6,60 min Grupo I). No hubo diferencia estadística entre la interrupción del Sevoflurano y el momento en que los pacientes alcanzaron el Índice de Aldrete-Kroulik igual o superior a 8. CONCLUSIONES: Durante la anestesia, no se registró diferencia entre los grupos. Aunque el despertar haya sido 3,5 minutos más rápido en el Grupo I (Sevoflurano Genérico), los anestesistas no se percataron de ninguna diferencia en el comportamiento clínico de los pacientes en cuanto ...


Subject(s)
Adolescent , Adult , Aged , Aged, 80 and over , Female , Humans , Male , Middle Aged , Young Adult , Anesthetics, Inhalation , Drugs, Generic , Methyl Ethers , Double-Blind Method , Drug Compounding , Drug Packaging , Nebulizers and Vaporizers , Young Adult
5.
Rev. bras. anestesiol ; 60(5): 475-483, set.-out. 2010. ilus, tab
Article in Portuguese | LILACS | ID: lil-560677

ABSTRACT

JUSTIFICATIVA E OBJETIVOS: Uso clínico de formulação lipídica de propofol causa dor durante injeção, reação alérgica e crescimento microbiano. Propofol tem sido reformulado em diferentes apresentações não lipídicas para reduzir os efeitos adversos, mas essas mudanças podem modificar sua farmacocinética e farmacodinâmica. Neste trabalho, investigamos a farmacologia e a toxicologia do propofol lipídico (CLP) e da nanoemulsão não lipídica (NLP). MÉTODO: CLP and NLP foram infundidos na veia jugular de ratos sob medida da pressão arterial (PA), frequência cardíaca (FC) e frequência respiratória (FR). Ambas as formulações (1 por cento) foram infundidas (40 µL.min-1) durante 1 hora. Doses hipnóticas e anestésicas, assim como recuperações, foram determinadas. A dor induzida pelo veículo do CLP e NLP foi comparada por meio da contagem do número de contorções abdominais ("writhing test") após injeção intraperitonial (i.p.) em camundongos. Ácido acético (0,6 por cento) foi usado como controle positivo. RESULTADOS: As doses hipnóticas e anestésicas com 1 por cento CLP (6,0 ± 1,3 e 17,8 ± 2,6 mg.kg-1, respectivamente) e 1 por cento NLP (5,4 ± 1,0 e 16,0 ± 1,4 mg.kg-1, respectivamente) não foram significativamente diferentes. A recuperação da hipnose e da anestesia foi mais rápida com NLP do que com CLP. As alterações de FC, PA e FR causadas pelo NLP não foram significativamente diferentes das do CLP. Ácido acético e veículo do CLP provocaram 46,0 ± 2,0 e 12,5 ± 0,6 contorções em 20 min após injeção i.p., respectivamente. Observou-se ausência de contorções abdominais com veículo de NLP. Nenhuma resposta inflamatória abdominal foi notada com a injeção i.p. de ambos os veículos de propofol. CONCLUSÕES: O NLP pode representar melhor alternativa do que o CLP para anestesia venosa com menores efeitos adversos.


BACKGROUND AND OBJECTIVES: The clinical use of a lipid propofol formulation causes pain during injection, allergic reactions, and bacterial growth. Propofol has been reformulated in different non-lipid presentations to reduce the incidence of adverse effects, but those changes can modify its pharmacokinetics and pharmacodynamics. In the present study, we investigate the pharmacology and toxicology of lipid propofol (CLP) and the non-lipid nanoemulsion (NLP). METHODS: Conventional lipid formulation of propofol and NLP were infused in the jugular veins of rats and blood pressure (BP), heart rate (HR), and respiratory rate (RR) were measured. Both formulations (1 percent) were infused (40 µL.min-1) over 1 hour. Hypnotic and anesthetic doses as well as recoveries were determined. The pain induced by the CLP and NLP vehicles was compared by counting the number of abdominal contortions ("writhing test") after the intraperitoneal (i.p.) injection in mice. Acetic acid (0.6 percent) was used as positive control. RESULTS: Hypnotic and anesthetic doses of 1 percent CLP (6.0 ± 1.3 and 17.8 ± 2.6 mg.kg-1, respectively) and 1 percent NLP (5.4 ± 1.0 and 16.0 ± 1.4 mg.kg-1, respectively) were not significantly different. Recovery from hypnosis and anesthesia was faster with NLP than with CLP. Changes in HR, BP, and RR caused by NLP were not significantly different from those caused by CLP. Acetic acid and the vehicle of CLP caused 46.0 ± 2.0 and 12.5 ± 0.6 abdominal contortions 20 min after i.p. injection, respectively. The absence of abdominal contractions was observed with the vehicle of NLP. Abdominal inflammatory response was not observed after the i.p. injection of both propofol vehicles. CONCLUSIONS: Non-lipid formulation of propofol can be a better alternative to CPL for intravenous anesthesia with fewer adverse effects.


JUSTIFICATIVA Y OBJETIVOS: El uso clínico de la formulación lipídica del propofol, causa dolor durante la inyección, reacción alérgica y crecimiento microbiano. El propofol ha sido reformulado en diferentes presentaciones no lipídicas para reducir los efectos adversos, pero esos cambios pueden modificar su farmacocinética y farmacodinámica. En este trabajo, investigamos la farmacología y la toxicología del propofol lipídico (CLP) y de la nanoemulsión no lipídica (NLP). MÉTODO: El CLP y el NLP fueron infundidos en la vena yugular de ratones midiendo la presión arterial (PA), frecuencia cardíaca (FC) y frecuencia respiratoria (FR). Las dos formulaciones (1 por ciento) fueron infundidas (40 µL.min-1) durante 1 hora. Dosis hipnóticas y anestésicas y recuperaciones, fueron determinadas. El dolor inducido por el vehículo del CLP y NLP se comparó por medio del conteo del número de contorciones abdominales ("writhing test") después de la inyección intraperitoneal en ratones. El ácido acético (0,6 por ciento) fue usado como control positivo. RESULTADOS: Las dosis hipnóticas y anestésicas con 1 por ciento CLP (6,0 ± 1,3 y 17,8 ± 2,6 mg.kg-1, respectivamente) y 1 por ciento NLP (5,4 ± 1,0 y 16,0 ± 1,4 mg.kg-1, respectivamente), no fueron significativamente diferentes. La recuperación de la hipnosis y de la anestesia fue más rápida con NLP que con CLP. Las alteraciones de FC, PA y FR causadas por el NLP no fueron significativamente diferentes de las del CLP. El ácido acético y el vehículo del CLP provocaron 46,0 ± 2,0 y 12,5 ± 0,6 contorciones en 20 minutos después de la inyección i.p., respectivamente. No se observaron contorciones abdominales con vehículo de NLP. Ninguna respuesta inflamatoria abdominal fue notada con la inyección i.p. de los dos vehículos de propofol. CONCLUSIONES: El NLP puede representar una mejor alternativa que el CLP para la anestesia venosa, con menores efectos adversos.


Subject(s)
Animals , Male , Mice , Rats , Anesthetics, Intravenous/pharmacology , Propofol/pharmacology , Anesthetics, Intravenous/toxicity , Emulsions , Nanostructures , Propofol/toxicity , Rats, Wistar
6.
Rev. bras. anestesiol ; 60(5): 484-494, set.-out. 2010. tab
Article in Portuguese | LILACS | ID: lil-560678

ABSTRACT

JUSTIFICATIVA E OBJETIVOS: A anestesia peridural é utilizada para alívio da dor no trabalho de parto e está associada a baixos índices de complicações. Estudos com enantiômeros levógiros dos anestésicos locais demonstraram maior segurança em função da menor cardiotoxicidade. Este estudo teve o objetivo de avaliar a latência e a duração da analgesia e as repercussões maternas e fetais com o emprego da bupivacaína (S75-R25) e da ropivacaína quando utilizadas para analgesia de parto por bloqueio peridural. MÉTODOS: Realizou-se um ensaio clínico prospectivo, duplamente encoberto e aleatório, de 49 pacientes gestantes de termo, apresentando baixo risco, com indicação de parto vaginal, idade entre 15 e 35 anos, ASA I ou II distribuídas em dois grupos: GI - bupivacaína (S75-R25) 0,25 por cento; GII - ropivacaína a 0,20 por cento. RESULTADOS: Evidenciou-se diferença estatisticamente significante entre os dois grupos 30 minutos após a instalação da peridural, sendo os escores de dor maiores no grupo que utilizou a ropivacaína. Não foram encontradas diferenças estatísticas significativas quanto a latência de analgesia, nível sensorial do bloqueio, volume de anestésico local, dose de resgate, duração do trabalho de parto e da analgesia, frequência de parto instrumental, alterações hemodinâmicas, escores de Apgar ou pH do cordão umbilical e incidência de eventos adversos. CONCLUSÕES: O uso de bupivacaína (S75-R25) e ropivacaína para a analgesia de parto proporcionou boas condições para a realização da anestesia peridural com pequenas ocorrências de eventos adversos.


BACKGROUND AND OBJECTIVES: Spinal anesthesia is used for relief of pain during labor and it is associated with low indices of complications. Studies with levorotatory enantiomers of local anesthetics demonstrate higher safety due to the lower cardiotoxicity. The objective of this study was to evaluate the latency and duration of analgesia and maternal and fetal repercussions with bupivacaine (S75-R25) and ropivacaine in spinal anesthesia for labor analgesia. METHODS: A prospective, double-blind, randomized clinical assay was undertaken with 49 labouring parturients with low risk, with indication of vaginal delivery, ages 15 to 35 years, ASA I or II, divided into two groups: GI - 0.25 percent bupivacaine (S75-R25); GII - 0.20 percent ropivacaine. RESULTS: A statistically significant difference was observed between the two groups 30 minutes after the spinal anesthesia, and pain scores were higher in the ropivacaine group. Statistically significant differences were not observed regarding the latency of analgesia, sensorial level of the blockade, volume of local anesthetic, rescue dose, duration of labor and analgesia, frequency of instrument-assisted labor, hemodynamic changes, Apgar scores or umbilical cord blood pH, and incidence of adverse events. CONCLUSIONS: The use of bupivacaine (S75-R25) and ropivacaine in labor analgesia provided good conditions for spinal anesthesia with small indices of adverse events.


JUSTIFICATIVA Y OBJETIVOS: La anestesia epidural se usa para el alivio del dolor en el parto y está asociada a bajos índices de complicaciones. Estudios con enantiómeros levógiros de los anestésicos locales, han demostrado una seguridad más elevada en función de una menor cardiotoxicidad. Este estudio quiso evaluar la latencia y la duración de la analgesia y las repercusiones maternas y fetales con el uso de la bupivacaína (S75-R25) y de la ropivacaína cuando se usan para la analgesia de parto por bloqueo epidural. MÉTODOS: Realizamos un ensayo clínico prospectivo, encubierto y randomizado, con 49 pacientes gestantes a término, que presentaban bajo riesgo, con indicación de parto vaginal, y una edad entre los 15 y los 35 años, ASA I o II distribuidas en dos grupos: GI - bupivacaína (S75-R25) 0,25 por ciento; GII - ropivacaína a 0,20 por ciento. RESULTADOS: Quedó evidenciada la diferencia estadísticamente significativa entre los dos grupos, 30 minutos después de la administración de la epidural, siendo que las puntuaciones de dolor fueron más elevadas en el grupo que utilizó la ropivacaína. No se encontraron diferencias estadísticas significativas en cuanto a la latencia de la analgesia, nivel sensorial del bloqueo, volumen del anestésico local, dosis de rescate, duración del parto y de la analgesia, frecuencia de parto instrumental, alteraciones hemodinámicas, puntuaciones de Apgar o pH del cordón umbilical e incidencia de eventos adversos. CONCLUSIONES: El uso de la bupivacaína (S75-R25) y la ropivacaína para la analgesia de parto, proporcionó buenas condiciones para la realización de la anestesia epidural con pequeñas incidencias de eventos adversos.


Subject(s)
Adolescent , Adult , Female , Humans , Pregnancy , Young Adult , Anesthesia, Spinal , Amides/therapeutic use , Anesthesia, Obstetrical/methods , Anesthetics, Local/therapeutic use , Bupivacaine/therapeutic use , Double-Blind Method , Prospective Studies , Young Adult
7.
Rev. bras. anestesiol ; 60(5): 495-512, set.-out. 2010. ilus, tab
Article in Portuguese | LILACS | ID: lil-560679

ABSTRACT

JUSTIFICATIVA E OBJETIVOS: A anestesia peribulbar pode reduzir o fluxo sanguíneo ocular (FSO) por elevação da pressão intraocular (PIO) ou ação de fármacos. A ropivacaína tem baixa toxicidade e ação vasoconstritora intrínseca ainda não comprovada sobre vasculatura ocular. Medidas da amplitude de pulso ocular (APO) permitem avaliação indireta do FSO. O objetivo deste estudo é avaliar, via FSO, a ação vasoconstritora da ropivacaína em anestesia peribulbar. MÉTODO: Quarenta olhos submetidos a bloqueio peribulbar com 7 mL de solução anestésica, sem vasoconstritor, foram separados aleatoriamente em dois grupos: ropivacaína (n = 20) e bupivacaína (n = 20). Foram avaliados PIO, pressão de perfusão ocular (PPO), APO, variáveis hemodinâmicas e grau de acinesia antes e aos 5 e 10 minutos após bloqueio peribulbar. Para avaliação dos parâmetros oculares, utilizou-se tonômetro de contorno dinâmico. A sedação foi idêntica nos dois grupos. RESULTADOS: Não houve variação significativa dos parâmetros hemodinâmicos e da intensidade de bloqueio motor entre os grupos. Aos 5 e 10 minutos houve diferença de PIO, PPO e APO entre os grupos (p < 0,05). A variação da PIO aos 5 e 10 minutos foi, respectivamente, de -0,88 por cento e -4,54 por cento com ropivacaína e 17,61 por cento e 16,56 por cento com bupivacaína. A alteração da PPO após 5 e 10 minutos foi de 1,5 por cento e 4,2 por cento com ropivacaína, e de -7 por cento e -6 por cento com bupivacaína. A APO variou -55,59 por cento e -59,67 por cento com ropivacaína aos 5 e 10 minutos, e -34,71 por cento e -28,82 por cento com bupivacaína. CONCLUSÕES: A ropivacaína reduziu mais intensamente a amplitude de pulso ocular, apesar das pequenas alterações de PIO e PPO. A diminuição do fluxo sanguíneo ocular pela ropivacaína pode ser atribuída ao seu efeito vasoconstritor.


BACKGROUND AND OBJECTIVES: Peribulbar anesthesia can reduce ocular blood flow (OBF) by increasing intraocular pressure (IOP) or due to the action of drugs. Ropivacaine has low toxicity and intrinsic vasoconstrictive properties, yet to be proven on the ocular vasculature. Measurements of ocular pulse amplitude (OPA) allow the indirect evaluation of the OBF. The objective of the present study was to evaluate through the OBF the vasoconstrictive properties of ropivacaine in peribulbar anesthesia. METHODS: Forty eyes undergoing peribulbar anesthesia with 7 mL of anesthetic solution without vasoconstrictor were randomly divided into two groups: ropivacaine (n = 20) and bupivacaine (n = 20). The IOP, ocular perfusion pressure (OPP), OPA, hemodynamic parameters, and the degree of akinesia before and 5 and 10 minutes after the blockade were evaluated. A dynamic contour tonometer was used to evaluate ocular parameters. Sedation was similar in both groups. RESULTS: A significant variation in hemodynamic parameters and intensity of the motor blockade was not observed between groups. Differences in IOP, OPP, and OPA (p < 0.05) were observed between both groups at 5 and 10 minutes. The variation of IOP at 5 and 10 minutes was -0.88 percent and -4.54 percent, respectively with ropivacaine, and 17.61 percent and 16.56 percent with bupivacaine. The change in OPP after 5 and 10 minutes was 1.5 percent and 4.2 percent with ropivacaine, and -7 percent and -6 percent with bupivacaine. Ocular pulse amplitude varied -55.59 percent and -59.67 percent with ropivacaine at 5 and 10 minutes, and -34.71 percent and -28.82 percent with bupivacaine. CONCLUSIONS: Ropivacaine reduced more intensely the ocular pulse amplitude despite little changes in IOP and OPP. The reduction in ocular blood flow caused by ropivacaine can be attributed to its vasoconstrictive effect.


JUSTIFICATIVA Y OBJETIVOS: La anestesia peribulbar puede reducir el flujo sanguíneo ocular (FSO) por elevación de la presión intraocular (PIO) o por la acción de fármacos. La ropivacaína tiene una baja toxicidad y una acción vasoconstrictora intrínseca que todavía no ha sido comprobada sobre la vasculatura ocular. Medidas de la amplitud del pulso ocular (APO) permiten una evaluación indirecta del FSO. El objetivo de este estudio es evaluar, vía FSO, la acción vasoconstrictora de la ropivacaína en la anestesia peribulbar. MÉTODO: Cuarenta pacientes, sometidos a bloqueo peribulbar con 7 mL de solución anestésica, sin vasoconstrictor, fueron divididos aleatoriamente en dos grupos: Ropivacaína (n = 20) y bupivacaína (n = 20). Se evaluaron PIO, presión de perfusión ocular (PPO), APO, variables hemodinámicas y el grado de acinesia antes y a los 5 y 10 minutos posteriores al bloqueo peribulbar. Para la evaluación de los parámetros oculares, se utilizó el tonómetro de contorno dinámico. La sedación fue idéntica en los dos grupos. RESULTADOS: No se registró variación significativa de los parámetros hemodinámicos y de la intensidad del bloqueo motor. A los 5 y 10 minutos, se registró una diferencia de PIO, PPO y APO entre los grupos (p < 0,05). La variación de la PIO a los 5 y 10 minutos fue, respectivamente, de -0,88 por ciento y -4,54 por ciento con ropivacaína y de 17,61 por ciento y 16,56 por ciento con bupivacaína. La alteración de la PPO después de 5 y 10 minutos fue de 1,5 por ciento y 4,2 por ciento con ropivacaína, y de -7 por ciento y -6 por ciento con bupivacaína. La APO varió -55,59 por ciento y -59,67 por ciento con ropivacaína a los 5 y 10 minutos, y -34,71 por ciento y -28,82 por ciento con bupivacaína. CONCLUSIONES: La ropivacaína redujo más intensamente la amplitud del pulso ocular, a pesar de las pequeñas alteraciones de PIO y PPO. La disminución del flujo sanguíneo ocular por la ropivacaína puede ser atribuida a su efecto vasoconstrictor.


Subject(s)
Adult , Female , Humans , Male , Amides/therapeutic use , Anesthetics, Local/therapeutic use , Bupivacaine/therapeutic use , Eye/blood supply , Vasoconstriction/drug effects , Conjunctiva/transplantation , Double-Blind Method , Prospective Studies , Pterygium/surgery , Regional Blood Flow/drug effects
8.
Rev. bras. anestesiol ; 59(2): 154-165, mar.-abr. 2009. graf, tab
Article in English, Portuguese | LILACS | ID: lil-511593

ABSTRACT

JUSTIFICATIVA E OBJETIVOS: Uma das mais importantes propriedades físicas que afetam o nível da analgesia obtida após a injeção subaracnoidea de um anestésico local é sua densidade relativa à densidade do líquido cefalorraquidiano (LCR) a 37ºC. O objetivo deste trabalho foi determinar a densidade das soluções de anestésicos locais com e sem glicose e a combinação de anestésico local com adjuvantes a 20ºC, 25ºC e 37ºC em avaliação laboratorial. MÉTODO: A densidade (g.mL-1) foi medida como auxílio de um densímetro DMA 450, sensível a ± 0,00001 g.mL-1. A densidade e suas variações com a temperatura foram obtidas de todos os anestésicos locais e suas combinações com opioides a 20ºC, 25ºC e 37ºC. A solução é hiperbárica se sua densidade excede a 1,00099, a solução é hipobárica quando a densidade está abaixo de 1,00019 e é isobárica quando a densidade é maior que 1,00019 e menor que 1,00099. RESULTADOS: Ambos, anestésicos locais e adjuvantes, exibem diminuição da densidade quando se aumenta a temperatura. A 37ºC, todas as soluções que contêm glicose são hiperbáricas. Na ausência de glicose, todas as soluções são hipobáricas. A 37ºC, morfina, fentanil, sufentanil e clonidina são hipobáricas. CONCLUSÕES: A densidade dos anestésicos locais e adjuvantes diminui com o aumento da temperatura e aumenta com a adição de glicose. O conhecimento da baricidade, densidade relativa, ajuda na seleção do anestésico local mais adequado e dos adjuvantes para uso subaracnoideo.


BACKGROUND AND OBJECTIVES: The relative density of a local anesthetic in relation to that of the cerebrospinal fluid (CSF) at 37º C is one of the most important physical properties that affect the level of analgesia obtained after the subarachnoid administration of the drug. The objective of this study was to determine the density of local anesthetic solutions, with and without glucose, and the combination of the local anesthetic with adjuvants at 20º C, 25º C, and 37º C. METHODS: The density (g.mL-1) was determined by using a DMA 450 densimeter with a sensitivity of ± 0.00001 g.mL-1. The densities, and variations, according to the temperature were obtained for all local anesthetics and their combination with opioids at 20ºC, 25ºC, and 37ºC. The solution is hyperbaric if its density exceeds 1.00099, hypobaric when its density is lower than 1.00019, and isobaric when its density is greater than 1.00019 and lower than 1.00099. RESULTS: The densities of both local anesthetics and adjuvants decrease with the increase in temperature. At 37º C, all glucose-containing solutions are hyperbaric. In the absence of glucose, all solutions are hypobaric. At 37ºC, morphine, fentanyl, sufentanil, and clonidine are hypobaric. CONCLUSIONS: The densities of local anesthetics and adjuvants decrease with the increase in temperature and increase when glucose is added. The knowledge of the relative density helps select the most adequate local anesthetic to be administered in the subarachnoid space.


JUSTIFICATIVA Y OBJETIVOS: Una de las más importantes propiedades físicas que afectan el nivel de la analgesia obtenida después de la inyección subaracnoidea de un anestésico local, es su densidad relativa a la densidad del líquido cefalorraquídeo (LCR) a 37ºC. El objetivo de este trabajo fue determinar la densidad de las soluciones de anestésicos locales con y sin glucosa y la combinación de anestésico local con adyuvantes a 20ºC, 25ºC y 37ºC en evaluación laboratorial. MÉTODO: La densidad (g.mL-1) se midió con la ayuda de un densímetro DMA 450 sensible a ± 0.00001 g.mL-1. La densidad y sus variaciones con la temperatura se obtuvieron de todos los anestésicos locales y de sus combinaciones con opioides a 20ºC, 25ºC y 37ºC. La solución es hiperbárica si su densidad excede a 1.00099, la solución es hipobárica cuando la densidad está por debajo de 1,00019 y es isobárica cuando la densidad es mayor que 0,00019 y menor que 1,00099. RESULTADOS: Ambos anestésicos locales y los adyuvantes, arrojan una reducción de la densidad cuando se aumenta la temperatura. A 37ºC, todas las soluciones que contienen glucosa son hiperbáricas. Con la falta de glucosa, todas las soluciones son hipobáricas. A 37ºC, morfina, fentanil, sufentanil y clonidina son hipobáricas. CONCLUSIONES: La densidad de los anestésicos locales y adyuvantes se reduce con el aumento de la temperatura y aumenta con la adición de glucosa. El conocimiento de la baricidad, densidad relativa, ayuda a la selección del anestésico local más adecuado y de los adyuvantes para uso subaracnoideo.


Subject(s)
Bupivacaine/administration & dosage , Clonidine/administration & dosage , Fentanyl/administration & dosage , Lidocaine/administration & dosage , Morphine/administration & dosage , Sufentanil/administration & dosage , Drug Combinations
9.
Rev. bras. alergia imunopatol ; 31(4): 133-138, jul.-ago. 2004. ilus, tab, graf
Article in Portuguese | LILACS | ID: lil-506820

ABSTRACT

O diagnóstico de alergia a drogas é um dos mais difíceis procedimentos na área da imunoalergologia. As dificuldades prendem-se freqüentemente com o desconhecimento das circunstâncias em que ocorre a reação, com aspectos farmacológicos e metabólicos individuais e pela ausência de protocolos de diagnóstico estandardizados para grande número de drogas. A maioria das reações não é mediada por IgE, o que compromete a eficácia dos testes in vivo e in vitro disponíveis. A prova de provocação é comumente necessária na confirmação da reação adversa. Pelo risco de reação anafilática, o diagnóstico de alergia a drogas deve ser efetuado em meio hospitalar por uma equipe especializada com experiência nesta área. São realçados neste artigo os princípios gerais no diagnóstico de alergia a drogas e abordadas as particularidades na alergia a antibióticos, a anti inflamatórios não hormonais, anestésicos gerais, anestésicos locais, produtos de contraste iodados, corticosteróides sistêmicos e casos mais raros de síndrome de alergia a múltiplas drogas. É ainda apresentada a dessensibilização como uma opção terapêutica de exceção. De forma breve faz-se referência à experiência da Consulta de Alergia a Fármacos dos Hospitais da Universidade de Coimbra desde 1997.


Drug allergy diagnosis is one of the most difficult procedures in the area of immunoallergology. These difficulties are often due to: unknown of circumstance in which the reaction occurs, individual pharmacological and metabolic aspects and the inexistence of standardized protocols for the diagnosis of a great number of drugs. Most of drug reactions are not IgE mediated, which decrease the diagnostic efficacy of the available in vivo and in vitro tests. The challenge test is frequently needed for the diagnosis of adverse reaction. Due to the risk of anaphylactic reaction, drug allergy diagnosis must be performed in hospital environment, by a specialized team with experience in this field. In this article, we emphasis the general rules of drug allergy diagnosis and the particularities of allergy to antibiotics, nonsteroidal anti-inflammatory drugs, general anesthesics, local anesthesics, iodated contrast media, systemic corticosteroids and rare cases of multiple drug allergy syndrome. It is also presents desensitization as an exceptional therapy. We, briefly outline the experience of the Drug Allergy Outpatient Consultation Unit in Coimbra University Hospitais since 1997.


Subject(s)
Humans , Female , Child , Middle Aged , Anesthetics , Anti-Bacterial Agents , Anti-Inflammatory Agents , Drug Hypersensitivity , In Vitro Techniques , Pharmaceutical Preparations , Critical Pathways , Epidemiologic Studies , Methods
10.
Rev. cienc. med. Pinar Rio ; 8(1): 73-82, ene.-abr. 2004.
Article in Spanish | LILACS | ID: lil-739645

ABSTRACT

Se realizó un estudio prospectivo en 100 pacientes, intervenidos de forma electiva de nódulo de mama, en el hospital "León Cuervo Rubio" de octubre de 2002 a septiembre de 2003 divididos en 2 grupos de 50 pacientes seleccionados al azar. Grupo I (grupo control) anestesia general endovenosa con ketalar (2-4 mg/Kg) mas diazepan 10 mg e.v. Grupo II (grupo estudio) fentanil 50-100 mcg más propofol 1,5-2,5 mg/Kg Se tomó la frecuencia cardiaca y la tensión arterial 10 min. antes de comenzar la anestesia y después cada 5 min. En el grupo I los antecedentes patológicos más frecuentemente encontrados fueron, diabetes mellitus (14%), hipertensión arterial y asma bronquial 10 % cada una, habito de fumar 24%. En el grupo (II), 16 hipertensas (32%), 7 asmáticas (14%) y 3 diabéticas (6%), habito de fumar (14 %.) En el grupo I a los 5 minutos (min.) de iniciada la inducción aumentaron los valores medios de la FC y la TAS en un 4.7%, la TAD en un 9,9 %, comportandose de forma similar a los 20 min, En el grupo II se comprobó a los 5 min un descenso transitorio de los valores medios de la FC, TAS y TAD del 14,8%, 9,6% y 10,4% respectivamente con un ascenso gradual a la normalidad a los 20 min. El tiempo medio de recuperación anestésica en el grupo I fue de 2,5 horas y de 3,3 min. En el grupo II Los efectos adversos se encontraron con mayor frecuencia en el grupo I.


A prospective study of 100 patients operated on by elective surgery from breast node was performed at Leon Cuervo Rubio Hospital between October 2002 and September 2003, they were divided into two groups of 50 patients each and selected at random. Control I (Control Group) was given endovenous general anesthesia with Ketalar (2-4 mg/kg) and Diazepam (10 mgiv). Group II (Study Group) was given Fentanyl (50-100 mcg) and Propofol (1, 5-2, 5 mg/kg). heart rate and blood pressure were taken 10 minutes before the anesthesic procedure and after 5 minute. The most frequent medical histories found in Group I were: diabetes mellitus (14%), high blood pressure and bronchial asthma (10 % each), smoking (24 %). In Group II, 16 hypertensive patients (32 %), 7 asthmatic patients (14 %) and 3 suffering from diabetes (6 %), smoking (14 %); 5 minutes after the initiation of induction in Group I, the mean values of heart rate and systolic blood pressure increased (4.7 %), the diastolic blood pressure (9.9 %) being similar within 20 minutes. In Group II it was proved a transient decrease of mean values in rate heart, systolic blood pressure and diastolic blood pressure (14.8, 9.6 and 10.4 % respectively) seeing a gradual increase to normal within 20 minutes. The anesthesia recovery mean time was 2.5 hours in Group I and 3.3 in Group II. The side effects were found more frequently in Group I.

SELECTION OF CITATIONS
SEARCH DETAIL